Buitenstaanders zullen waarschijnlijk een vrouw zien die alles mee heeft: een prachtig huis aan de Lek, een goede baan, aan geld geen gebrek, een gezond lichaam en toch was zij doodongelukkig. Via via had zij over mij gehoord en ze wil de door mij ‘gelezen’ worden. Toen ik binnenkwam stond op de tafel uitnodigend een schaal met verschillende Lekkernijen klaar en ze zette met veel aandacht koffie met opgeklopte melk voor mij.
Imponeren van de buitenwacht
Na de koffie opgedronken te hebben, gingen we tegenover elkaar zitten en ik begon haar te ‘lezen’. Vrijwel meteen zag ik een vrouw die voornamelijk haar buitenkant leefde. Zij wist hoe het allemaal hoorde, dit had zij van huis uit meegekregen. Zij kwam uit een zeer gegoed milieu. Zowel de inrichting van haar huis als haar kleding verraadden oog voor kwaliteit, alles op elkaar afgestemd.
Alles wat zij in haar leven deed en niet deed was om de buitenwacht te imponeren. Haar hele leven wachtte ze steeds weer op het applaus van haar omgeving. Voorheen had ze dat applaus geregeld gekregen, maar met het ouder worden, klonk dat steeds minder en dit verbitterde haar.
Het applaus verstomd
Ze werd meer en meer aan het slachtoffer en vond dat zij het zo veel zwaarder had dan ieder ander in het leven. Door zich te beklagen hoopte ze op aandacht van anderen, maar het tegenovergestelde gebeurde. Steeds meer kennissen en vriendinnen werden haar gezeur over haar zware leven zat en uiteindelijk bleven er slechts enkele mensen om haar heen over.
Dat bleken dan met name ouderen die haar nodig hadden voor autoritjes naar winkels of ziekenhuizen omdat zij zelf geen auto hadden. De vrouw snapte niet waarom iedereen bij haar wegliep, maar toen ik haar vertelde dat mensen leeg liepen op haar slachtoffer-energie snapte zij dit meteen. Hoewel deze informatie niet fijn was om te horen, bemerkte ik wel dat ze wilde leren hoe ze haar slachtofferschap kon omzetten in meer positiviteit.
Uit de rol van slachtoffer stappen
Ik vertelde haar dat als zij naar situaties zou kunnen kijken als “wat heb ik hiervan te leren?” dat ze dan niet ‘beetgenomen zou worden door het leven’ (zoals ze het zelf noemde), maar ze de ervaring meer open zou kunnen zetten. Met een hernieuwde blik naar zaken in haar leven zou kunnen kijken. En in plaats van steeds tegen anderen te zeggen hoe vreselijk moe ze was en dat wat ze niet kon, zich richten op dat wat ze wél kon doen op een dag. Nee, ze kon geen 30 km fietsen op een dag, maar ze kon wél een half uur wandelen langs, bijvoorbeeld, de Lek. Haar aandacht meer richten op wat wel mogelijk was en niet steeds gericht zijn op haar onmogelijkheden. Zelfs tijdens het ‘lezen’ reageerde ze met “O, dat kan ik vast niet”.
“Door deze gedachte zet je jezelf weer vast” zei ik. “Soms kun je een besluit nemen en met jezelf afspreken dat, ook al is het een pittige weg (hiermee geef je jezelf erkenning) dat je ervoor gaat. Fake it Until You make it.” Ter ondersteuning in dit proces ‘las’ ik een aantal Bachbloesems die goed zouden zijn voor haar om te nemen.
Een nieuw perspectief
De gereserveerde vrouw die alles in haar leven deed omdat het zo hoort, liet een stukje daarvan los, omarmde me bij het afscheid en zei dat ze de weg, die ik geopend had met het ‘lezen’, wilde gaan volgen.
Ik gun deze vrouw haar vrijheid na jaren van in haar eigen gevangenis te hebben gezeten.
About Author
