The Greatest Love Of All

Dit lied, bekend geworden in de vertolking van Whitney Houston, wordt nog steeds door velen meegezongen, als de gelegenheid zich voordoet. Het was destijds (1986) dan ook een grote hit. Het stamt oorspronkelijk uit 1977 en stond toen op de soundtrack van de film ‘The Greatest’, over en gespeeld door bokser Muhammad Ali. Houston was 14 toen de film uitkwam. Toen ze als zangeres ‘ontdekt’ werd, tijdens een optreden  in een New Yorkse club, was ze 19. Ze zong dit lied. Het zou best wel eens kunnen dat de tekst toen al een bijzondere betekenis voor haar had.

Als kind van de jaren tachtig heb ik het veel gehoord. En hoewel het niet helemaal mijn smaak was, kan ik me de tekst nog steeds met weinig moeite voor de geest halen. Dat merkte ik in het bijzonder een paar jaar geleden: ik ging door een moeilijke periode, waarin ik werd teruggeworpen op mezelf. Er met iemand over praten ging me toen niet gemakkelijk af, maar gelukkig vond ik een andere manier om me te uiten: ik heb altijd al van zingen gehouden en ben dat vanaf toen bewust gaan doen als ik verdrietig was. Soms juist om het verdriet te voelen, soms om mezelf wat op te beuren.

Whitney was nog niet zo lang daarvóór aan haar laatste tour begonnen; die waar geen mens van terugkeert en waarvoor een sterrenstatus geen privileges geeft. Ze mocht vanaf toen als ster gaan stralen met haar soortgenoten aan de nachtelijke hemel. Haar signature song werd weer even regelmatig op de radio gedraaid (gedraaid, heet dat nog zo?). Het zal meegeholpen hebben dat ik het toen weer een paar keer heb gehoord. Maar het verbaasde me toch hoe gemakkelijk het een paar jaar later weer bij me naar boven borrelde.

Je herkent het vast: je staat onder de douche, krijgt een liedje in je hoofd, begint het te neuriën en voor je het weet sta je luidkeels (mee) te blèren. Je stikt soms half in slok zeepwater en je hinkstapt wat door de tekst, maar het galmt zo lekker! En daar stond ik, alleen in mijn lonely place, toen ik het mezelf ineens hoorde zingen. Noot voor noot en woord voor woord rolden als vanzelf uit mijn interne muziekdatabase.

Het eerste couplet kan ik vol overtuiging uitzingen… Bij het tweede couplet wordt dat lastiger; de waarheid van de tekst begint tot me door te dringen. De laatste regel van dat couplet kan ik alleen nog zonder geluid articuleren. Mijn stem stokt. I did not learn to depend on me! Ik was juist verschrikkelijk afhankelijk van someone who fulfilled my needs. En ik voelde me inderdaad zó alleen. Van het volgende couplet (voor muziek-puristen: het pre-chorus) is alleen hier en daar een flard te horen en het refrein speelt zich uiteindelijk alleen in mijn hoofd af. Er komt geen klank meer uit mijn keel doordat een vloed van tranen die dichtknijpt.

Maar er gebeurt ook iets anders. Ik realiseer me dat the greatest love helemáál nog niet mijn deel is. Ik voel dat er inside of me een gat zit in plaats van die liefde. Easy to achieve? Was het maar waar… het doet pijn! Het schrijnt, het steekt! Tot zover het ‘opbeuren’ dus. Maar tegelijkertijd voel ik dat er ook een wil is om die liefde in mijzelf te ervaren. Dús ging ik aan de slag.

Ik dacht dat ik altijd ongelukkig zou blijven maar zocht wel vrienden op. Ik merk dat gezelschap soms een vlucht is dus zoek een poos lang de eenzaamheid op, om in die eenzaamheid met mezelf te leren zijn. Ik ervaar dat voor mezelf koken een daad van liefde voor mezelf is. En bedenk manieren om het bijzonder te maken: in het licht van de laatste zonnestralen op de hei of midden in het bos mijn kostje opeten, of juist thuis met een wijntje, kaarslicht en fijne muziek.

Ik was inderdaad aan het leren om van mezelf te houden. Mezélf met de speciale aandacht te omringen die ik gewend ben aan een ander te geven. De Greatest Love openbaarde zich. Zij kwam dóór de pijn heen, werd op de proef gesteld toen ik weer verliefd werd – want oh wat was de verleiding groot om die ander zó te overstelpen met die plakkerige substantie die ik liefde noemde, zodat ze me voorzeker nooit meer zou verlaten… dát bleek namelijk mijn drijfveer te zijn – maar hield gelukkig stand in de relatie die ik nu heb en nu is er inderdaad een gevoel van zekerheid, dat niemand mijn dignity van me kan afnemen.

Het blijkt en blijft een weg van vallen en opstaan. Nog steeds zijn er momenten dat ik me niet goed genoeg voel, en me dan wat ‘leuker’ probeer te gedragen. Of behoefte heb aan goedkeuring, omdat ik me onzeker voel over ‘hoe ik ben’. Ik worstel nog regelmatig met de perfectieplaatjes in mijn hoofd. Echt easy zal het misschien niet zo snel worden. Maar ondertussen vind ik wel steeds weer de weg terug, naar de kracht van die Greatest Love of All, inside of me.

Pascal Bongers

Meer weten over wat ik doe? Kijk op mijn websites:

• Massagepraktijk Heel & Verbonden
• pascalbongers.nl

About Author