Herfst-equinox

In de Herfst-equinox zijn dag en nacht, net als aan het begin van de lente, gedurende enkele dagen even lang. Is de lente het zaaiseizoen en kijken we vooruit naar het langer worden van de dagen, hier oogsten we de laatste vruchten en glijden we geleidelijk de stilte van de winter in.

Continuïteit

Bladeren van de berk en van de lagere struiken zijn aan het kleuren en na deze droge zomer ligt er her en der al wat op de grond. Wat mij vooral opvalt is de verandering van het licht. Niet alleen komt het later in de ochtend en is het vroeger in de avond donker, het is ook de laagstaande zon, die zo goud over het land kan stralen in de late namiddag, die mij raakt en die, samen met de verkleuring van het blad en de lichte nevel over het land, de herfst aankondigt.

Onze verre voorouders leefden in de cyclus van seizoenen. Hun vieringen van de overgangen in de vorm van rituelen, gaven hen structuur en stabiliteit en boden zin aan hun bestaan.

Oude rituelen

In veel streken in Engeland, Schotland en Ierland was het afsnijden van het laatste koren een belangrijke ceremonie. Hier werd een relatie gelegd met de korenbaby, het kind van de Beltane koningin en haar partner, geboren in de lente. De spirit van het koren had haar schuilplaats gevonden in het laatste graan dat nog stond, en het afsnijden van dit graan was als het neerhalen van de geest van het koren zelf. Men

In de Hooglanden was de spirit van het koren bekend als de maagd en in sommige gebieden was er een speciale persoon die dit laatste graan afsneed. Als de oogst goed was, werd er een van pop gemaakt, de korenpop of korenmaagd, die werd aangekleed in een mooie jurk. Ze werd op de muur van de boerderij gezet en daar bewaard tot in de lente de ploeg over het land ging. Dan werd ze uit elkaar gehaald en werden de resten over het land verspreid. Maar als de oogst slecht was werd er van het graan een oude vrouw gemaakt die van boerderij naar boerderij ging, naar degene die zijn graan nog niet helemaal had gemaaid. Niemand wilde de laatste zijn, want dan zat hij opgescheept met een oude vrouw die hij de hele winter eten moest geven.

Bezinning in deze tijd

We zijn hier in het westen niet langer afhankelijk van wat het land opbrengt. Er is meer dan genoeg voedsel en ons klimaat is ons wat dat betreft nog redelijk gunstig gezind. Dit ontbreken van afhankelijkheid brengt echter ook gemakkelijk vervreemding. We kunnen niet meer ervaren dat we Aarde nodig hebben, dat ze onze woonplek is. En zo verliezen we de verbinding met onze Aardse spirituele wortels.

Een dieper besef van de gang door de seizoenen kan onze verbinding met Aarde verdiepen en zo een stabiele factor worden in ons hectische leven. Het kan ons helpen om te verbinden met de elementen, met Aarde en Lucht, Vuur en Water, met de kosmische realiteit van het leven, die dieper, wezenlijker is. Deze afstemming op de kosmische dimensie, op de universele wijsheid, kan ons helpen moed te houden in tijden waarop het leven ons confronteert met wereldwijde oorlogen, grote groepen mensen die op de vlucht zijn, de grote veranderingen in het klimaat die zorgen voor extreme weersomstandigheden en tal van andere crisis die het leven vooral ook in dit jaar, van ons vraagt.

Evenwicht

De herfstequinox is bij uitstek het moment in het jaar voor deze contemplatie. Niet alleen zijn dag en nacht hier even lang, iets dat je kan helpen om te kijken naar een betere balans in je leven. Ook is het stiller in de natuur. De sapstromen in de planten trekken zich terug, het gefluit en getjilp van de vogels is verstomd, en in de ochtend kan er die stille nevel over de velden hangen. De herfstequinox draagt in haar stilte al de uitnodiging om naar binnen te gaan, om onze innerlijke realiteit meer ruimte en aandacht te geven. Het overkwam mij op een wandeling enkele dagen voor de equinox.

Ik liep over een zachtverend bospad onder groen gebladerte toen mijn voeten halthielden. Ik keek om me heen en het eerste wat me opviel was de stilte, ik hoorde de stilte. Ze drong door in mijn hoofd, zakte naar beneden in mijn lijf, bleef bij me toen ik het smalle asfalt overstak en onder een warme zon liep die tussen de regenwolken tevoorschijn kwam. Op de terugweg van mijn korte wandeling vielen de eerste druppels tik tik op de capuchon van mijn kunststof regenjas. En om mij heen hoorde ik de regen niet tikken, maar ruisen, een ruisend gordijn dat naar beneden viel tussen blad en langs stam, op zachte al wat doorweekte bosgrond. Op mijn hoofd alleen tik tik, dankzij het dikke gebladerte. En op het laatste stukje naar mijn huis, was de zon terug. De herfst om te kijken, te luisteren en stil te vallen.

Voor onze voorouders was de herfst het moment waarop duidelijk werd of er voldoende voedsel was om de winter door te komen. De opbrengst was cruciaal voor het overleven en dat is voor vele mensen op Aarde nog steeds zo!

De meesten onder ons leven nog steeds in de luxe van de overvloed. Onze bezinning en reflectie kunnen zich richten op onze relatie tot ons het leven. Hoe gaan we ermee om? In een stil moment van contemplatie kunnen we ons afvragen:

Wat ons heeft gesteund in het afgelopen jaar? Waar hebben we inspiratie ervaren? Waar is ons hart blij van geworden en wat heeft onze passie doen activeren?

Ik oogst de vruchten van de schrijfcursussen waaraan ik dit jaar deelnam, de ontmoetingen die daar zijn ontstaan en het plezier dat ik beleef aan het werk aan een boek in wording, dat in feite één groot onderzoek is naar mezelf en mij soms in wonderlijke landschappen brengt. Of die sessies met cliënten waarin ik mensen zie groeien, zie opbloeien, direct ervaar hoe hun wezen, dat wat ze werkelijk zijn, alsmaar meer vrijkomt. En ik ben blij dat ik dat werk nog steeds kan doen!

En soms gingen mijn gedachten de laatste maanden naar dat kind dat ik ooit was, dat op een koud kamertje lag, slechts met dunne wanden afgescheiden van een open zolder. Ze lag er onder dikke dekens en bovenop een grote, een ‘gestikte deken’. De ijsbloemen stonden op de ramen, maar ik kan me niets van die koude kan herinneren. Eén keer in de week gingen mijn zusjes en ik in bad in een grote teil die in de woonkamer stond voor de kolenkachel, de enige verwarming in het huis. Ja, ik kijk verder terug dan een jaar, verwonder me over de enorme veranderingen die in zeventig jaar hebben plaatsgevonden. En ik begin realiseer me dat ik aan mijn laatste levensfase ben begonnen, een tijd waar contemplatie als vanzelf meer aandacht vraagt. Dat is soms met weemoed, vaak ook met voldoening en soms ook praktisch: wordt het niet tijd om mijn kasten eens wat op te ruimen?

Elke gedachte, elk gevoel, elke associatie die ergens verborgen ligt, kan zomaar opkomen als we de tijd nemen om even stil te zijn. Met de herfst-equinox, als dag en nacht even lang zijn, kan dat zomaar iets zijn dat je meer in harmonie brengt, een beter evenwicht in je leven tussen stil zijn en spreken, tussen actie en ontspanning… tussen jezelf en de vele dingen die je daarbij weghalen.

Ik wens ons een mooie herfstequinox.

About Author