Halloween is een Keltisch feest dat nog steeds een grote bekendheid geniet. Hier vieren we de overgang van het licht naar de donkerte, spelen we met het vervagen van grenzen, stappen we voor even uit onze rollen. Is het vanwege de vrijheid die hier lonkt, dat dit feest zo geliefd is?
In de Keltische traditie luidt Halloween een driedaags festijn in, het feest van Samhuinn, uit te spreken als sowan. De naam is een samenvoeging van twee oude Keltische woorden die het ‘einde van de zomer’ aanduiden. Hallow betekent heilige of gewijde en wordt gevierd op de avond van 31 oktober.
Grenzen vervagen
Onmiskenbaar zakken we de donkere tijd in: het vroege zomerlicht is verdwenen en het winterlicht neemt nu de leiding. Dit is een tijd van afdaling en met het afnemende licht vervagen de grenzen. Met Samhuinn worden de sluiers tussen de werelden opgetild, hier ligt een uitnodiging aan de geesten die leven in de andere werkelijkheid om tevoorschijn te komen. Doden trekken in optocht voorbij, geesten reizen te paard door de donkere lucht en soms draaft King Arthur zelf mee.
Vastgelegde rollen verdwijnen, dagelijkse gewoonten worden doorbroken, we kunnen ons voor een dag, een nacht, ontdoen van wat de regels en normen ons opleggen. Mannen trekken jurken aan, vrouwen dragen baarden, het idee van gender verdwijnt. Gezichten verbergen zich achter maskers van dieren, geesten en demonen, worden geschminkt in zwart met rood. We gaan op spooktocht, gekleed in verhullende gewaden, we lachen en drinken en nemen een loopje met onze angst.
De drempel tussen leven en dood
Men zegt dat het de diepste angst is, onze angst voor de dood. Maar is het niet eigenlijk de angst voor het onbekende, of preciezer nog de angst voor de overgang? Bij dood denk ik vooral aan rust, de drijfveren zijn gestild en de gehechtheden verdwenen. Hier kunnen we Zijn, bevrijd van zoveel wat ons bezighoudt. Is het niet vooral de angst voor die overgang, omdat iets wat we leven noemen, zomaar ophoudt, omdat van het ene moment naar het andere je adem stokt? Alles wat je dierbaar was, alles waaraan je je had gehecht, wat jouw leven bepaalde, moet je achter je laten. Nergens kun je nog invloed op uitoefenen, niets kun je nog veranderen, verbeteren, bijstellen. Brengt die overgang ons wellicht in een staat van hulpeloosheid zoals we die kennen uit onze kindertijd? Triggert het idee van de dood onze oude kinderangsten? Wat we vooral verliezen in de dood, is onze aangenomen identiteit.
Is dat waar Halloween ons toe uitnodigt? Om elke identiteit, alles wat wij denken te zijn, te laten gaan en zo van de vrijheid te proeven? Het is iets wat we zelfs in dit leven kunnen realiseren, want onze aangenomen identiteit kan sterven voordat de fysieke dood ons inhaalt.
Gewijde tijd
Als de sluiers uitdunnen opent de gestructureerde en geordende Aardse werkelijkheid zich en komen we in contact met de tijdloze realiteit van ons bestaan. Hier zijn beide werelden aanwezig. Zo kunnen we ervaren dat alles met alles verbonden is en dat niets ooit echt verloren gaat. Niet alleen maakt dat het leven en het lijden op Aarde dragelijker. We komen in contact met de Eenheid die inherent aanwezig is. We ervaren hier een werkelijkheid die onverwoestbaar is, die er altijd is. Ze draagt ons niet alleen, wij maken daar onlosmakelijk deel van uit.
In onszelf manifesteert die werkelijkheid zich in onze essentiële identiteit. Deze is als een vast punt in ons aanwezig, onverwoestbaar, onveranderbaar, dit is wie we zijn. Hij vormt de kern van onze ziel die door levens heen, door dimensies heen, zich alsmaar verder ontwikkelt. De ziel die zich schaaft aan het leven, die zich vormt en zich laat vormen tot ze weet wie ze is, een unieke expressie van Essentie. Ze staat midden in de wereld en is er tegelijkertijd vrij van.
Halloween roept ons op af te dalen in ons onderbewuste en de sluiers die onze essentiële identiteit verhullen, op te lichten. Naarmate we meer besef hebben van wie we zijn, meer in contact staan met onze essentie, worden we vrijer, spontaner. Onzekerheden verdwijnen en we realiseren ons potentieel!
About Author
